24-11-2018 - Lemaire Channel en landing Damoy Point, bijna Zuidpoolcirkel

Zaterdag, 24 november 2018

Lemaire Channel en Crossing South 65 gr15

en landing Damoy Point – Dorian Bay

Om 04.00 uur werd ik via de luidspeaker wakker gemaakt door de crew omdat we in Lemaire Channel waren aangekomen, de zon was opgekomen, blauwe lucht en een mooi uitzicht aan weerskanten. Meestal is Lemaire Channel om deze tijd van het jaar nog niet toegankelijk vanwege het vele pakijs, maar we hadden geluk en konden redelijk ver komen. Om ongeveer 06.00 uur bereikten we het einde van de toegankelijkheid, het pakijs versperde de weg en we keerden om na een poosje tegen het pakijs aan geparkeerd te hebben zodat iedereen van het mooie uitzicht heeft kunnen genieten. We waren helaas net niet tot aan de Zuidpoolcrikel kunnen komen. Ik heb er met mijn GPS een meting van genaakt, S65 15, dus net niet op S66. Maar wel prachtig hier. Volop zon aan de ene kant van het schip, zonnige besneeuwde toppen aan de zijkant van het kanaal en voor ons alles dicht met pakijs. Aan de andere kant van het schip kwam de bewolking weer opzetten en beide kanten van het schip leken wel twee verschillende werelden. Ik ben maar gelijk doorgegaan naar de ontbijtzaal (geopend vanaf 07.00 uur) en daarna toch nog even terug in bed. In de loop van morgen een lezing bijgewoond Antarctica Past en Present, zoals alle lezingen interessant en indrukwekkend. ‘s Middags na lunch was onze group om 13.30 uur aan de beurt voor een landing. Deze keer wel de waterdichte handschoenen meegenomen, achteraf ook geen spijt van gehad, het was bar en boos, mijn andere handschoenen zouden door de sneeuw hartstikke nat zijn geworden.

Landing was op een stuk land met Adele pinquin kolonies en twee hutten van vroegere walvisvaarders expedities. Een ervan was verboden om binnen te gaan, maar de grotere blauwe schuur zouden we wel naar binnen mogen. Deze was goed onderhouden en binnen zou het een soort open museum zijn zodat je een indruk kreeg hoe de walvisvaarders daar bivakkeerden. Keuken, slaapvertrekken en kantoor waren in oude staat behouden en vrij toegankelijk om te bezichtigen. Je moest er wel een steile heuvel voor op, op zich niet zo erg, maar het sneeuwde behoorlijk en je zag eigenlijk niet veel ver vooruit. Zolang de in een rij achter elkaar aan liep was het gemakkelijk, maar soms bleef iemand voor je staan om een foto te maken, of bleef je zelf beetje achter bv omdat je net paar cm van de -weg- was gestapt en dus tot je knieuwen in de sneeuw stond en daar ben je niet zo snel en gemakkelijk weer uit gestapt. Er stonden wel overal vlaggetjes en pionnen langs de kant van de route, dus echt verdwalen kon je niet. Maar je moest wel steeds goed uitkijken en met een besneeuwde zonnebril op en striemende sneeuw in je gezicht was dat niet altijd gemakkelijk. Bij de hut aangekomen bleek dat we niet naar binnen konden want een kleine groep slimme pinguins had besloten onder de schuur (schuur stond op palen) hun nesten te maken en zaten daar te broeden. Op Antarctica gaan pinguins uiteraard voor, dus de museumschuur konden we alleen van de buitenkant van een afstandje bewonderen. Nog wat hoger gelopen en daar was een prachtig uitzicht over de baai. Wel veel sneeuw en wind. Mijn Iphone besloot danook om het weer voor gezien te houden, dus geen foto van het prachtige uitzicht daar, inklusief de sneeuwstorm. Naar beneden ging zoals ik al eerder ervaren had moeilijker dan naar boven lopen, maar voordeel was nu wel dat ik wind in de rug had en niet meer striemend in mijn gezicht. Nog steeds veel sneeuwval, het pad wat voorgangers platgelopen hadden was weer totaal ondergesneeuwd en onherkenbaar. Gelukkig staken de vlakken en pionnen als markeerders nog wel boven de sneeuw uit. Terug naar de zodiac boten en terug naar het Cruiseschip, lekker alle natte overkleding uit en dan een kop hete soep.

Inmiddels waren er drie gasten op het Cruiseschip gehaald van de andere kant van het eilandje, daar is een kleine nederzetting waar in de zomermaanden (november-maart) drie personen voltijds wonen en werken als soort van pinguin-tellers en ze hebben daar een klein soort souvenierswinkeltje annex postkantoor. Ons Cruiseschip is te groot om daar aan te meren en daarom hebben ze de drie mensen met hun souveniertjes en ansichtkaarten en postzegels naar het Cruiseschip gehaald. Die deden hier goede zaken, ze hielden eerst een lezing over hoe hun dagelijkse routine is tijdens deze 3-4 maanden in Port Lockroy, hielden daarna hun snel ingerichte winkeltje een uurtje open voor verkoop van kaarten, postzegels, vlaggetjes, petjes enz. en daarna mochten ze van de moderne voorzieningen van het schip gebruikmaken, zoals lekker warm douchen, het internet gebruiken en en kregen ze een behoorlijke maaltijd aangeboden.

Het was eigenlijk jammer dat ons cruiseschip te groot was om zelf in Port Lockroy de gasten aan land te laten gaan, want in het echte souvenierswinkeltje ligt een geocache. Ik heb onze gasten nog gevraagd of die daar nog steeds aanwezig was en zij bevestigden dit en gaven aan dat er heel af en toe inderdaad een geocacher naar vraagt. Ook zij vonden het jammer dat ik deze dus nu niet kon loggen. Och, ik heb een geo-earth-cache die ik kan loggen van Deception Island, dus ik ben wat dat betreft heel blij en tevreden. Met het loggen van die ene cache kleurt straks op mijn geocache-landkaart heel Antarctica groen, als bewijs dat ik daar geweest ben en minimaal een cache gevonden heb.

Na het diner kregen we te horen wat er morgen op het programma staat en midden onder deze lezing over de volgende dag kwam er bericht dat er een paar walvissen vlakbij het cruiseschip gesignaleerd waren. Dus iedereen snel naar buiten en inderdaad er waren twee of drie kleinere walvissen die best vaak boven water kwamen. Uiteraard toch op een afstand dat je met alleen een Iphone als camera slechts een klein beeld ervan kunt vastleggen. Ik heb eenmaal de staart echt goed van achteren kunnen zien, dus zoals je dat vaker op professionele foto’s ziet, maar verder alleen van opzij, je ziet dan eerst de rug boven water komen met de rugvin en die gaat dan onder en daarna verschijnt de staart. Dus als je de rug ziet komen heb je nog tijd om het fototoestel in werking te zetten voor de staart te fotograferen. Het was overigens weer net zo als vanmorgen vlak na zonsopkomst, ene kant van het schip prachtig in de zon, andere kant alweer of nog steeds onder donkere wolken. Het sneeuwde gelukkig niet meer, dat maakt het zicht ook een stuk beter.

Morgen gaan we weer naar het vasteland van Antarctica, via Orne Harbour gaan we aan land en daar is een andere soort pinguins, de zogenaamde Chinstrap Pinguin. Om 22.00 uur is het nog volop licht maar ben ik finaal uitgeteld en kruip ik in bed, ik wil morgenvroeg proberen de zon te zien opkomen, dat betekent dat ik er om ongeveer 02.30 uur uit moet….. zonsopgang is iets over 03.00 uur.