21-11-2018 - Deception Island, Whalers Bay landing en Cruiseschip rondvaart in Bay

Woensdag, 21 november 2018

Landing op Whalers Bay, Deception Island en met Cruisschip rondvaart in de Bay

Al om 06.00 uur buiten, nieuwsgierig naar het weer. Maar ook al is het nu mooi, dat wil niet zeggen dat het ook nog goed is als ik vanmiddag de landing mag maken. Nu nog rondom alleen zee, af en toe een prachtige lichtblauwe ijsberg, een mooie begroeting van de dag !

‘s Morgens lezingen bijgewoond, ik ga een schema bijhouden wat voor lezingen ik heb bijgewoond en dat gaat later als apart verslag bij dit Antarctica reislog. Na een veel te overdadige lunch me klaargemaakt voor de landing. Dan dik aangekleed weer wachten. Dat ga ik de volgende dagen anders doen. Gewoon aangekleed maar zonder 2 jassen, zonder muts, sjaal, oorwarmers, handschoenen en zonder reddingsvest wacht ik dan beneden tot de groep voor mij is vertrokken en kleed me dan pas verder aan. Tijd genoeg. Was wel even uitvogelen hoe je dat reddingsvest precies moest omdoen maar als je het eenmaal weet gaat alles zeer snel. Instappen Zodiacboot gaat vandaag sneller dan gisteren. Er is bij de briefing wel even op geattendeerd dat gasten zich moeten laten helpen en dat ze de voor hun borst bungelende camera’s enz. beter moeten opbergen voor de in- en uitstapmomenten. Het is de hele dag goed gegaan, ook al is het weer wederom drastisch omgeslagen. Weg blauwe lucht en weer donkere wolken maar gelukkig geen mist en geen sneeuwval. Ik heb al interessante verhalen gehoord van gasten die al terug zijn van hun landing. En inderdaad, ze hebben niks overdreven. Bij aankomst op het (steentjes-)strand is uitstappen gemakkelijk. Ik moet nog 2 of 3 passen in het zeewater maken en sta dan op het strand. Het voelt nu echt als eerste keer op Antarctica, nooit gedacht dat ik deze droom ooit zou kunnen waarmaken. Een ontvangst comité van Adelie pinguïns (kleine soort, ongeveer 60-70 cm, volledig zwarte kop en oranje snavel) staat ons op te wachten. Ze zien er uit zoals pinguïns eruit moeten zien, schattig en met een hoge aaibaarheidsfactor. Natuurlijk houden we de aanbevolen afstand van minimaal 5 meter in acht. De kolonies pinguins op dit eiland zitten helaas niet echt in de buurt van de landingplaats, maar er komen nog genoeg dagen dat ik meer dan genoeg pinguins zal zien. Vandaag blijft het bij af een toe een paar en om dat te compenseren is er een lui uitziende zeehond die op zijn gemakkie ergens in zijn uppie op een groter rotsblok op het strand ligt te snurken. Advies is om bij zeehonden wat meer afstand te houden dan bij pinguins, ze kunnen redelijk snel zijn en het is nu eenmaal momenteel start van broedseizoen, dus ze kunnen argwanend worden en uitvallen als je te dicht bij zou komen. Niet omdat we mensen zijn, dat doen ze ook bij soortgenoten.

Whalers Bay is een voormalige walvis olie werkplaats, hier zijn ontzettend veel walvissen gedood voor hun vet, alwaar olie uit gehaald werd. De karkassen van die walvissen schijnen ze gewoon hier te hebben laten rotten en/of terug in zee te hebben gedumpd. Deception Island is een nog actieve vulkaan en de laatste uitbarstingen in 1967 en 1970 hebben alle gruwelijke walvisrestanten met lava bedekt. Er zijn alleen nog een paar grote ronde olie-fabrieken zichtbaar en een paar overblijfselen van huizen. Na de vulkaanuitbarsting van 1970 is men hier gestopt met de walvisvangst en uiteraard is deze later ook verboden. Maar vanuit de lezingen weet je gewoon dat je hier op een soort van groot walviskerkhof loopt, bedekt met lava en nu in het begin van de zomer ook nog met een sneeuwlaag. Op sommige plekken steekt een onderdeel van een werktuig of een vervoermiddel boven de sneeuw uit.

Ik leer weer iets bij. Ik loop hier rond zonder handschoenen (niet koud en gemakkelijker om foto‘s te maken) en heb mijn Iphone in mijn handen, opengeslagen, klaar om foto’s te maken. Na een stuk of 5 foto’s geeft deze opeens een zwart beeld. Hmm…. Per ongeluk uitgedrukt? Ik probeer de Iphone weer toch leven te brengen, maar dat lukt niet. Misschien batterij leeg? Kan eigenlijk niet, ik heb de Iphone 100% opgeladen meegenomen. Maar op alles voorbereid heb ik ook een extra oplader mee. Dus die aangesloten, Iphone in jaszak opgeborgen en even afgewacht. Na 5 minuten springt de Iphone weer aan. Gelukkig! Maar na 2 of 3 foto’s hetzelfde treurige liedje, Iphone dood. Kan niet aan de batterij liggen. Met een 100% opgeladen Iphone en een volle extra accu moet ik toch meer kunnen doen dan 3 foto’s. Ik stop de Iphone weer weg en af en toe bij een fotowaardige plek haal ik hem weer te voorschijn en soms kan ik weer paar foto’s maken en soms niet. Terug op de boot heb ik de bemanning om raad gevraagd, blijkt dat Iphone (en Ipads) niet tegen koude kunnen! Met Samsung telefoons is niks aan de hand, maar Iphones vallen dan uit…… Advies is om de Iphone goed warm opgeborgen te houden en alleen uit de warmte te halen om een foto te maken en dan terug in de warmte van je jaszak, liefst iets dieper dan buitenste jaslaag. Op landingen de dagen erna heb ik die raad opgevolgd en de Iphone tussen de fotomakerij in steeds tussen trui en onder twee jassen weggestopt. Daardoor gelukkig steeds alle foto’s kunnen maken die ik wilde maken. Maar wel raar dat het beroemde Apple merk zo gevoelig is voor kou…..

Op Deception Island is ook een geocache ! Een zogenaamde earthcache, dat betekent dat je geen kokertje met een logpapiertje erin moet vinden maar een aantal vragen moet beantwoorden over de plek zelf. Meestal vragen die je niet op het internet kunt googlen, maar waarvoor je echt op de plek zelf moet zijn geweest. Bovendien wordt er gevraagd of je een foto van jezelf op die plek bij de internet log wilt toevoegen. Ik maak genoeg foto’s om te bewijzen dat ik daar was en heb hulp gevraagd van een van de geologen van het expeditie team om de vragen te kunnen beantwoorden. Dus als ik straks in Santiago de Chile weer internet heb, ga ik deze geocache loggen, erg leuk, ik ben niet op Antarctica om te geocachen, maar nu ik er toch ben is het erg leuk dat we een landing hebben gemaakt op een plek waar een earth geocache is. Er zijn er op dit deel van Antarctica slechts 13 en de kans dat je precies daar een landing kunt maken waar ook een geocache is, die is eigenlijk best klein. Dus ik ben hier echt blij mee.

Ik heb 1,5 uur hier rondgewandeld, totaal niet koud aanvoelend, helaas niet alle foto’s kunnen maken die ik zou willen, veel historische overblijfselen van de walvistijd gezien, een paar Adelie penguins en twee zeehonden ontmoet en had een geweldige tijd. Aan alles komt een eind dus terug naar het Cruiseschip. Daar aangekomen ga ik voor de eerste keer door de laarzen-wasstraat en daarna in het desinfectie-voetenbad. Daarna kom je door een kleine kamer waar je een glas hete thee of een glas warm water kunt nemen en dan terug naar je hut om je natte kleding uit te trekken. Snel alles uittrekken en dan naar het deck waar het nu tea-time is, hier serveren ze soep en broodjes, koffie/thee en allerlei kleine gebakjes, als een soort van tussendoortje tussen lunch en diner. Wat je goede voornemens ook zijn, je komt hier tijdens de reis absoluut een paar kg aan….. Ik herken al snel een paar mensen van mijn landingsgroep, de meesten gasten aan boord zijn koppels, man-vrouw, of soms twee mannen of twee vrouwen, misschien zijn dat ook koppels of gewoon vrienden, maar de meesten zijn toch niet alleen op reis. Maar ik voel me absoluut niet alleen, praat met iedereen en in de loop van de reis spreken de mensen mij ook aan en vragen ze of ik bij hen wil zitten enz. (en soms wil ik dat niet en moet ik snel een smoes verzinnen dat ik iets ben vergeten in mijn hut of zo iets….. ).

Mijn eerste echte Atarctica dag was eentje om nooit te vergeten !